Τρίτη 6 Δεκεμβρίου 2011

Απολογισμός

Κοίταξε λίγο γύρω σου χωρίς τα σκονισμένα σου γυαλιά. Τι θέλεις αλήθεια απ' τη ζωή σου και τι αλήθεια μπορεί να έχεις; Ίσως εδώ πέσεις στο πρώτο σου λάθος και τώρα σκέψου πως θα το αποκτήσεις. Μάλλον μετράς ήδη το δεύτερο, φρακαρισμένος σε ένα μεγάλο δρόμο ταχείας κυκλοφορίας. Ζεις στην εποχή των παράδρομων. 

Νομίζεις ότι η αλήθεια σου μίλησε προσωπικά και κατηγορείς συνέχεια άλλους, ψάχνεις την κάθαρση από διαδικασίες ξοφλημένες. Νομίζεις ότι το σύστημα αξιών που ζεις θα το χτυπήσεις αν πείσεις άλλους  να πυρποληθούν για τις ιδέες σου. Γέμισε η Ελλάδα bloggers, όλοι γράφουν, κράζουν, επιμένουν (χωρίς να νικούν), κατηγορούν, βλέπουν... βλέπουν πιο βαθιά, εξιχνιάζουν πιο σοφά καταστάσεις περίπλοκες και δομές. Σηκώνουν λάβαρα και ονειρεύονται τη θεία δίκη. Μια άθεη κοινωνία, ένα αγνό μήνυμα κουβαλημένο σε ένα σάπιο καράβι με λεπρούς που το λένε Ελληνορθόδοξη Εκκλησία. Μια μαλθακή κοινωνία, νέοι μαλθακοί που καλούνται να γνωρίσουν τη ψυχρότητα του δρόμου αν θέλουν να αποσπάσουν από τα παιδιά τους αύριο ένα ευχαριστώ. Ένα αύριο που δε χωράει όνειρα. Είναι ένα ξεκάθαρο μαύρο, χωρίς συνέχεια, χωρίς ελπίδα. 

Μια εποχή που ζητάει μεσσίες, που ξεσαλώνει το απόλυτο μηδέν, ακροδεξιά στοιχεία απροκάλυπτα εισβάλλουν στο ετοιμόρροπο ελληνικό σκηνικό και ως θεατές πνιγόμαστε σε καταθλιπτικά μοτίβα οπισθοχώρησης. Οι σωτήρες της χώρας αυτής ζουν κάπου αλλού τώρα. Άλλωστε αυτή η χώρα δε θέλει να σωθεί.

Υπομένουμε τη βαναυσότητα. Απαξιώνουμε ότι καλό έχουμε ως λαός και ντυνόμαστε μονάδες ενός χρηματιστηριακού πίνακα άνευ ουσίας για τη σωτηρία της μικροαστικής ευτυχίας. Δεν πιστεύω καθόλου σε αυτόν λοιπόν το λαό. Οι Έλληνες είναι ανίκανοι να βγουν από τη μιζέρια τους και η ευθύνη για αυτό που βιώνουν είναι δική τους. Και θα τελειώσω αυτό το παραλήρημα σκέψεων με τον εξής τρόπο. 

Μ' αρέσουν οι επαναστάσεις. Όμως δε μου αρέσει να αποφασίζουν για τη ζωή μου ηθικά μικρότεροι άνθρωποι. Οι επαναστάσεις οφείλουν να τελειώνουν με νέα πρόσωπα που κουβαλούν μέσα τους άλλον αέρα σκέψης και ηθικής. Τέτοιες λοιπόν δε θα βιώσουμε στην Ελλάδα στο σύντομο παρών για τους εξής λόγους: 1. Επειδή η οικογένειά σου είναι μαλωμένη μεταξύ της, ίσως ακόμα και αδέρφια δε μιλιούνται. 2. Στην πολυκατοικία σου οι ένοικοι είναι τσακωμένοι για διάφορους λόγους, ίσως κάποιοι δε λένε ούτε καλημέρα. 3. Με την κοινωνία που ζεις είσαι διχασμένος είναι πιο εύκολο να διαφωνήσεις προκαλώντας κακό στη ζωή σου, παρά να συμφωνήσεις για ένα κοινό καλό. 

Εύχομαι να είμαι λάθος. Επίσης σταματάω να γράφω γιατί δε πιστεύω στη δυναμική των bloggers, δεν πείστηκα όσο καιρό το δοκίμασα και ανακάλυψα ότι όλα είναι ένας αντικατοπτρισμός ναρκισσισμού και ανάγκης επικοινωνίας. Αν γράφω θα υπάρχει πάντα ένας ιδιαίτερος λόγος. Το να μάθεις την κοινωνία να έχει ηθικές γραμμές δε διδάσκεται με προτροπές στα blog. Και μόνο μια παροιμία κολλάει στο μυαλό μου για την πολιτική και τη κοινωνία που αρνείται να δει στον καθρέφτη το είδωλό της. Ο λύκος κι αν εγέρασε κι άσπρισε το μαλλί του, μήτε τη γνώμην άλλαξε μήτε την κεφαλήν του.

http://dinatomirmigi.blogspot.com

4 σχόλια:

  1. Ίσως είμαι ένας από τους Έλληνες τους οποίους περιγράφεις. Θα συμφωνήσω όμως απόλυτα με τις σκέψεις σου, τις οποίες μας διατυπώνεις άψογα στο κείμενό σου. Δυστυχώς είμαστε άξιοι της μοίρας μας... (Το λέω με πάρα πολύ μεγάλο πόνο μέσα μου!!!)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. "...Εύχομαι να είμαι λάθος. Επίσης σταματάω να γράφω γιατί δε πιστεύω στη δυναμική των bloggers, δεν πείστηκα όσο καιρό το δοκίμασα και ανακάλυψα ότι όλα είναι ένας αντικατοπτρισμός ναρκισσισμού και ανάγκης επικοινωνίας. Αν γράφω θα υπάρχει πάντα ένας ιδιαίτερος λόγος. Το να μάθεις την κοινωνία να έχει ηθικές γραμμές δε διδάσκεται με προτροπές στα blog. Και μόνο μια παροιμία κολλάει στο μυαλό μου για την πολιτική και τη κοινωνία που αρνείται να δει στον καθρέφτη το είδωλό της. Ο λύκος κι αν εγέρασε κι άσπρισε το μαλλί του, μήτε τη γνώμην άλλαξε μήτε την κεφαλήν του..."

    Πόσες φορές δεν είπα και εγώ "μακάρι να είμαι λάθος"... Βαρέθηκα να ακούω τον εαυτό μου...
    Πόσο δίκιο έχεις ρε φίλε...
    Και σκέφτομαι πως τώρα που διαβάζεις τις γραμμές μου λες:
    "Τι να το κάνω ρε αδερφέ μου που έχω δίκιο;..."

    Ναι φίλε μου... ¨Εχεις δίκιο...
    Είναι πολύ δύσκολο να κοιτάξεις "τον άνθρωπο στον καθρέπτη" και να πεις θα αλλάξω αυτόν πρώτα, αν θέλω να αλλάξουν τα πάντα γύρω μου...
    Θα συμφωνήσω απόληυτα μαζί μου, γνωρίζοντας πως καμία σημασία δεν έχει αυτό, ούτε για σένα ούτε για κάποιον άλλον...
    Απλά θα διευρύνω λίγο την "εικόνα"...

    "Οι ΆΝΘΡΩΠΟΙ είναι ανίκανοι να βγουν από τη μιζέρια τους και η ευθύνη για αυτό που βιώνουν είναι δική τους."

    Καλό σου ταξίδι φίλε μου στους λογισμούς σου και καλή σου δύναμη...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Εαν αυτό που περιγράφεις σε λυπεί, τότε δες τι μπορείς να κάνεις για να το αλλάξεις. Εαν έχεις το απαιτούμενο ψυχικό σθένος για αυτές τι ενέργειες που συμπαίρανες οτι χρειάζονται, που μπορεί να διαρκέσουν χρόνια, δεκαετίες, τότε άρχισε. Κάνε ότι έκρινες απαραίτητο.

    Μπορεί βέβαια να βλέπεις τι χρειάζεται, αλλά να αποφασίσεις να μην διαθέσεις τον χρόνο να το κάνεις. Δεν αντέχεις άλλο, έφτασες στα όριά σου, πες το όπως θες, προσπάθησες και δεν έκατσε. Αλλά όταν το βάλεις κάτω, να σκεφτείς πως και αυτοί τους οποίους περιγράφεις, κάτι τέτοιο κάναν. Είχαν όνειρα, μεγάλωσαν, τα διέγραψαν και τώρα ζουν όπως ζουν... Τα παράτησαν, αν προσπάθησαν ποτέ.

    Αυτό που θέλω να πω είναι, πως όταν ρίχνεις το φταίξημο στην κοινωνία, σκέψου πως και εσύ είσαι μέρος αυτής της κοινωνίας, είτε ταιριάζετε είτε όχι. Και όλοι μαζί φτάσαμε εδώ. Οι μεν πήραν την κάτω βόλτα, και οι δε, τους κοιτάζαμε και δείχναμε με το δάχτυλό μας.

    Give it a second chance ;)

    ΑπάντησηΔιαγραφή